Pages

Thursday, February 11, 2010

พื้นที่...ที่คนจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร

บนโลกอินเตอร์เน็ต ถึงมันจะง่ายต่อการปลอมตัว แต่ถ้าคนที่รู้จักคุณ เค้าก็รู้อยู่ดีว่าเป็นคุณ
เพราะลักษณะคำพูดต่าง ๆ ชื่อที่คุณใช้ อะไรหลาย ๆ อย่าง
ทำให้ผมไม่กล้าที่จะบอกเรื่องราวต่าง ๆ แบบใส่รายละเอียดในแบบที่ผมอยากจะพูด

แล้วทำไมผมต้องเขียนบล็อก?

บางทีคนเราก็ต้องการให้ใครสักคนมารับรู้เรื่องของเรา แต่ไม่ต้องการให้รู้ว่าเราเป็นใคร
ผมถือว่าเป็นการระบายอารมณ์อย่างหนึ่งนะ หลาย ๆ เรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา มันกระทบจิตใจเรา
เราแค่ต้องการจะเขียนออกไปบ้างก็เท่านั้น เพราะในโลกแห่งความเป็นจริง คุณไม่สามารถไปปรึกษาหรือบอกใครได้

กระแสสังคมมันทำให้เราต้องทำตามคนกลุ่มใหญ่ ทำตัวเงียบ ๆ เนียน ๆ เข้าไว้ จะได้ไม่เป็นที่สังเกต จะได้อยู่รอดปลอดภัย ผมละเบื่อ แล้วผมก็บ่น แต่ผมไม่เบื่อที่จะบ่น

ผมอยากลาออกจากป.โทจังเลย แต่ผมต้องซ่ายเงินให้ทุนที่ผมรับมา 2 เท่า ผมว่าประมาณ 3xx,xxx นะ ผมโทรไปหาแม่ แม่บอกว่า เมื่อถึงเวลาก็คงหาตังค์ได้เอง

ผมเติบโตมาในประเทศนี้ ประเทศที่พ่อแม่ต้องเลี้ยงดูลูก แล้วลูกก็เลี้ยงดูพ่อแม่ มันเหมือนเป็นบุญคุณ ตอนนี้พ่อแม่ยังต้องเลี้ยงดูผมเลย ผมตามหาตัวเองไม่เจอ ผมไม่รู้จะทำอาชีพอะไร ผมไม่กล้า ผมไม่ชอบพบปะผู้คน ถ้าตอนนี้ผมว่าผมไปขายอีเบย์จะเวิร์คสุด ไม่ต้องเจอใครดี

ผมเคยถามแม่ว่า แม่จะเลี้ยงดูผมไปจนถึงอายุเท่าไหร่ แม่บอกว่าก็เลี้ยงกันไป เท่าที่แม่จะเลี้ยงได้ ก็คงจนกว่าแม่จะตายนั่นแหละ ทำให้ผมวางใจ ผมมันดิสอะบิลิตี้ ใครจะว่าอะไรก็ช่าง

ผมจะเขียนอีกเรื่องนึงเกี่ยวกับการเรียนป.โทของผม

No comments:

Post a Comment

คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!

Stock Images

My latest images for sale at Shutterstock:

My most popular images for sale at Shutterstock: