ฉันเคยเป็นคนที่ไม่สนใจวันเกิดของคนรอบข้าง
แต่วันนี้ คนจำนวนหนึ่ง มาอวยพรวันเกิดฉัน
ทำให้ฉันอิ่มเอมใจ
วันเกิดมันอาจเป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่ง
แต่มันกลายเป็นวันพิเศษได้ ก็ด้วยความร่วมมือจากทุกคน
โลกหมุนด้วยความรัก และความรักชนะทุกสิ่ง คอนเฟิร์ม!
Sunday, October 26, 2014
Saturday, October 25, 2014
วันเกิด - birthday
It's my birthday, yay! I turn 29.
Monday, October 20, 2014
วันจันทร์ - Monday
ถ้าทุก ๆ วันจันทร์จะง่วงขนาดนี้
ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ดีแน่
เปลี่ยนงาน
หางานให่มดีกั่ว
ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ดีแน่
เปลี่ยนงาน
หางานให่มดีกั่ว
Friday, October 17, 2014
การปรับตัว - adaptation
Being in the big lonely city, Bangkok, is livable.
อยู่กทม.มา 3 เดือนกว่าแล้ว ไม่น่าเชื่อ
มาตอนแรก ๆ ก็ไม่รู้ทาง ไม่รู้จักบ้านเมือง
ตอนนี้ถนนหนทางที่ใช้เป็นประจำ ก็มองเห็นจนชินตา
คอที่เคยยืด ตอนนี้ก็หดลง
ตาที่เคยเปิด ตอนนี้ก็จะปิด
ชีวิตโดนความชินชาเข้าครอบงำ
ในทุก ๆ วันของการใช้ชีวิต เราพยายามหาอะไรใหม่ ๆ ทำ ให้มีครั้งแรกครั้งล่าสุด สดใหม่อยู่เรื่อย ๆ
ส่วนใหญ่ไปลองร้านอาหาร ร้านกาแฟใหม่ ๆ หลังเลิกงาน
โชคดีที่มีน้องที่ทำงานไปด้วย 1 คน ไม่งั้นคงเหงาแย่
การเดินทางไปกลับเชียงใหม่-กรุงเทพฯทุกสัปดาห์ ทำให้เสียเวลาช่วงหัวค่ำของวันศุกร์กับวันอาทิตย์ไป ซึ่งเราก็พยายามชดเชยโดยการไปดาวน์โหลดออดิโอบุคมาฟัง แต่มันก็เป็นช่วงเวลาเดินทาง เราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เหมือนใส่หูฟังแล้วเราปิดตัวจากโลกภายนอก ไม่เหมือนกับฟังในรถ ฟังในรถตอนขับรถเอง โอเคกว่า
การมาทำงาน 8.30-16.30 เป็นชีวิตที่มีแบบแผนที่ถูกผลักดันด้วยเวลา เวลามันจะไล่ให้เราทำอะไรเอง ไม่ต้องคิดเอง เหมือนอยู่ในทะเลที่มีคลื่นพัดเราไปทางนั้นทางนี้ เราเลือกไม่ได้ ถ้าจะต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ต่อไป เราขอไม่เอา อยู่แบบนี้ได้ซักช่วงนึงแค่นั้นแหละ
การทำงานมีสังกัด มีตำแหน่ง มันทำให้ self esteem เราสูงขึ้น เหมือนกับบอกว่าทำงานตำแหน่งนี้ ที่นี่ แล้วคนอ๋ออออ ว่าเราทำงานอะไรอยู่ จะทำให้เรารู้สึกดีกับตัวเอง มีสังกัด ทำให่้เราและคนอื่นรู้สึกถึงความมั่นคง
กับการที่บอกว่าทำงานเป็นฟรีแลนซ์ มีงานก็ทำ หาอะไรทำไปเรื่อย คนจะสงสัย คนจะงงว่าอยู่ได้ยังไง คนจะมองว่าไม่มั่นคง
ความมั่นคงเป็นอะไรที่มนุษย์โหยหาจริง ๆ
อยู่กรุงเทพ เมื่อต้องเดินทางไปเชียงใหม่ ก็รู้สึกขี้เกียจ (ปรับตัวเข้ากับกรุงเทพได้)
อยู่เชียงใหม่ เมื่อต้องเดินทางไปกรุงเทพ ก็รู้สึกขี้เกียจ (ปรับตัวเข้ากับเชียงใหม่ได้)
อยากจะนั่งเครื่องบินชั้นบิสสิเนสคลาส
อยากจะกินอาหารมื้อละหมื่นโดยขนหน้าแข้งไม่ร่วง
อยากซื้อเครื่องปั่น blentec ให้ร้าน จะเอารุ่นที่ดีที่สุดและมีที่เก็บเสียง
อยากได้เมาส์ปากกา wacom
สิ่งที่น่ากลัวอีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าเราไม่รู้ว่าเราต้องการอะไรในชีวิต เราจะมีชีวิตเป็นอย่างไร แล้วเราต้องการให้ชีวิตเป็นอย่างไรล่ะนี่
อยู่กทม.มา 3 เดือนกว่าแล้ว ไม่น่าเชื่อ
มาตอนแรก ๆ ก็ไม่รู้ทาง ไม่รู้จักบ้านเมือง
ตอนนี้ถนนหนทางที่ใช้เป็นประจำ ก็มองเห็นจนชินตา
คอที่เคยยืด ตอนนี้ก็หดลง
ตาที่เคยเปิด ตอนนี้ก็จะปิด
ชีวิตโดนความชินชาเข้าครอบงำ
ในทุก ๆ วันของการใช้ชีวิต เราพยายามหาอะไรใหม่ ๆ ทำ ให้มีครั้งแรกครั้งล่าสุด สดใหม่อยู่เรื่อย ๆ
ส่วนใหญ่ไปลองร้านอาหาร ร้านกาแฟใหม่ ๆ หลังเลิกงาน
โชคดีที่มีน้องที่ทำงานไปด้วย 1 คน ไม่งั้นคงเหงาแย่
การเดินทางไปกลับเชียงใหม่-กรุงเทพฯทุกสัปดาห์ ทำให้เสียเวลาช่วงหัวค่ำของวันศุกร์กับวันอาทิตย์ไป ซึ่งเราก็พยายามชดเชยโดยการไปดาวน์โหลดออดิโอบุคมาฟัง แต่มันก็เป็นช่วงเวลาเดินทาง เราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เหมือนใส่หูฟังแล้วเราปิดตัวจากโลกภายนอก ไม่เหมือนกับฟังในรถ ฟังในรถตอนขับรถเอง โอเคกว่า
การมาทำงาน 8.30-16.30 เป็นชีวิตที่มีแบบแผนที่ถูกผลักดันด้วยเวลา เวลามันจะไล่ให้เราทำอะไรเอง ไม่ต้องคิดเอง เหมือนอยู่ในทะเลที่มีคลื่นพัดเราไปทางนั้นทางนี้ เราเลือกไม่ได้ ถ้าจะต้องใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ต่อไป เราขอไม่เอา อยู่แบบนี้ได้ซักช่วงนึงแค่นั้นแหละ
การทำงานมีสังกัด มีตำแหน่ง มันทำให้ self esteem เราสูงขึ้น เหมือนกับบอกว่าทำงานตำแหน่งนี้ ที่นี่ แล้วคนอ๋ออออ ว่าเราทำงานอะไรอยู่ จะทำให้เรารู้สึกดีกับตัวเอง มีสังกัด ทำให่้เราและคนอื่นรู้สึกถึงความมั่นคง
กับการที่บอกว่าทำงานเป็นฟรีแลนซ์ มีงานก็ทำ หาอะไรทำไปเรื่อย คนจะสงสัย คนจะงงว่าอยู่ได้ยังไง คนจะมองว่าไม่มั่นคง
ความมั่นคงเป็นอะไรที่มนุษย์โหยหาจริง ๆ
อยู่กรุงเทพ เมื่อต้องเดินทางไปเชียงใหม่ ก็รู้สึกขี้เกียจ (ปรับตัวเข้ากับกรุงเทพได้)
อยู่เชียงใหม่ เมื่อต้องเดินทางไปกรุงเทพ ก็รู้สึกขี้เกียจ (ปรับตัวเข้ากับเชียงใหม่ได้)
อยากจะนั่งเครื่องบินชั้นบิสสิเนสคลาส
อยากจะกินอาหารมื้อละหมื่นโดยขนหน้าแข้งไม่ร่วง
อยากซื้อเครื่องปั่น blentec ให้ร้าน จะเอารุ่นที่ดีที่สุดและมีที่เก็บเสียง
อยากได้เมาส์ปากกา wacom
สิ่งที่น่ากลัวอีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าเราไม่รู้ว่าเราต้องการอะไรในชีวิต เราจะมีชีวิตเป็นอย่างไร แล้วเราต้องการให้ชีวิตเป็นอย่างไรล่ะนี่
Subscribe to:
Posts (Atom)