เมื่อเวลาผ่านไป เราก็โตขึ้นทุกวัน พ่อแม่เราก็แก่ลงทุกวัน
นึกถึงแล้วน่าหดหู่ เรายังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลย ถ้าผ่อนบ้านอีก 20 ผ่านไป พ่อแม่จะมีวันได้อยู่ถึงวันนั้นหรือเปล่านะ พ่อแม่จะตายตอนอายุเท่าไหร่นะ จะตายยังไงนะ มันเป็นเรื่องที่จะต้องเกิดขึ้นในวันหนึ่งแน่ ๆ แต่เราก็ไม่อยากคิดถึงมันเลย รู้แต่ก็ไม่ได้เตรียมตัวอะไร เรื่องเกิดแก่เจ็บตายนี่มันเป็นธรรมดาจริง ๆ แล้วมันก็จะเป็นอย่างนี้ไปอีก นี่แหละมนุษย์
ตัดภาพกลับมาที่บ้านนอกของเรา มีแต่คนแก่ หม่อนก็ตายแล้ว ปู่ย่าตายายก็ตายแล้ว เราก็ไม่ได้อยู่บ้าน ที่บ้านจะมีห้องของเราหนึ่งห้อง เป็นห้องเปล่า ๆ เมื่อก่อนมีที่นอนอยู่บนพื้น แล้วมันก็เป็นห้องเก็บของไปในตัวด้วย ต่อมาพ่อแม่ก็ซื้อเตียงมาไว้ แล้วก็ขนของออกไป ห้องก็จะมีแต่เตียง ต่อมาพ่อก็ติดแอร์ให้ เราบอกว่า ไม่ต้องติดก็ได้ เดือน ๆ หนึ่งเราจะได้กลับบ้านมากี่วันกันนะ ปึหนึ่งเราจะได้นอนบ้านกี่วันกันนะ แล้วต่อมาอีกก็ซื้อโต๊ะพับ(แบบโต๊ะสัมนา)มาไว้ เอาไว้ให้เราเผื่อเราอ่านหนังสืองี้
เราคิดว่า นี่อาจเป็นการทำย้อนหลังอะ มันเหมือนจะสายไปแล้ว เพราะเราไม่ได้อยู่บ้าน แต่เค้าก็ทำ ถ้าเรามีลูก เราจะเลี้ยงลูกให้ลูกอยู่กับเรา เพราะเราจะเห็นเค้า ได้อยู่กับเค้าอย่างใกล้ชิดตอนที่เค้าเล็ก ๆ นี่แหละ ถ้าโตแล้ว ยังไงเค้าก็ต้องไปมีชีวิตของเค้า
คนแก่แถวนี้ก็อยู่บ้านเฉย ๆ เราเห็นแม่เราไม่ได้ไปทำงานเพราะว่าหยุดยาว ก็อยู่บ้านเฉย ๆ นอนกลางวัน เราก็กลับบ้านมาแล้วอยู่บ้านเฉย ๆ เหมือนกัน คือไม่รู้จะทำอะไรดี ดูทีวีก็เบื่อ เล่นคอมก็เบื่อ ดูไร้สาระ
แม่เพื่อนเราอยู่บ้านเฉย ๆ ก็นอนกลางวัน ทีนี้ก็นอนไม่หลับตอนกลางคืน ก็ไปหาหมอ กินยานอนหลับ พอกลางวันมาก็เบลอ ๆ คือระบบร่างกายมันรวน ๆ เพราะเราไปกินยา
ไม่อยากให้คนแก่เกิดความรู้สึกว่าไม่มีอะไรทำ อยู่เฉย ๆ รอวัน...เลย แล้วเราแก่มา เราจะเป็นยังไงน้อ...
คิดมาก
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!