ไม่รู้จะเดินไปทางไหน

ดิฉันเรียนป.โทอยู่ค่ะ คอร์สเวิร์คจบหมดแล้วได้เกรด 3.26 เหลือสิ่งที่ยากที่สุดในตอนนี้ก็คือตัวจบค่ะ
ไม่รู้ว่าตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่มาเรียนที่นี่ และเรียนสาขานี้
เหลืออะไรอะ

เหลือแค่ทำให้มันจบ

แต่ตอนนี้ทำยังไม่ได้ค่ะ คือไม่รู้จะพูดยังไง มาเขียนบล็อกนี้ก็หวังว่าจะได้ระบายหรือได้รวบรวมความคิดความรู้สึกต่าง ๆ ไว้

ยังไงต่อดีล่ะ บางทีคนเราสับสนเพราะว่าไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอะไรก่อนดี ปัญหามันมีมากมายไปหมดเลย เมื่อไหร่จะผ่านช่วงเวลาตรงนี้ได้นะ

ไม่มีความมั่นใจเลย ไม่มีเพื่อนที่คอยช่วย

เวลานี้ ชีวิตดิฉัน จมอยู่กับโลกอินเตอร์เน็ต ซึ่งเป็นโลกที่เราฝันอยากไปที่ไหน อยากทำอะไร อยากรู้อะไร มันหาได้ในนี้ แต่...มันก็ไม่เติมเต็ม เพราะ มันไม่ใช่ชีวิตจริง ๆ เราต้องการคุยกับคนจริง ๆ ใช้ชีวิตทำกิจกรรมต่าง ๆ จริง ๆ

แต่ในโลกความจริงของดิฉัน มันไม่มีใคร

ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีประโยชน์ ไม่มีความฝัน ไม่มีความหวัง ไม่รู้ว่าจะทำอาชีพอะไร

ทำอาชีพอะไร...เป็นคำถามที่ถูกถามมา ตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก ครูชอบให้เขียนเรียงความ
ที่เขียน ๆ ไปก็จะเป็น
1. หมอ, แพทย์
2. พยาบาล
3. นักวิทยาศาสตร์
แต่ในความรู้สึกจริง ๆ นั้น ดิฉันไม่รู้ว่าอยากจะเป็นอะไรหรอกค่ะ แค่เขียน ๆ ไปให้มันมีส่ง เป็นหมอก็รักษาคนไข้ ได้บุญ บลา บลา บลา เป็นนักวิทยศาสตร์ คนก็ถามว่า วิจัยฝุ่นเหรอไง เออนั่นดิ ทำไมต้องวิจัยฝุ่นด้วย

ดิฉันว่าดิฉันอาจจะเป็นกลุ่มเสี่ยงที่จะฆ่าตัวตายก็ได้นะคะ แต่ตอนนี้คงยังไม่ถึงขั้นนั้น
ตอนนี้ซึมเศร้า
เบื่อ ไม่รู้จะทำอะไร จะอ่านหนังสือ จะอ่านทำไม จะทำทำไม ไม่ได้อยากจะอ่านหรอกนะ ถ้าไม่เกี่ยวกับตัวจบ แล้วที่อ่านก็ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับตัวจบหรือเปล่าด้วย ไม่รู้จะเริ่มยังไง

ดิฉันอยากจะบ่นอ.ที่ปรึกษาด้วยค่ะ แต่ถ้าบ่นไปคนอื่นก็อาจจะบอกว่า ไปว่าเค้าอย่างเดียวไม่ได้หรอก บลา บลา บลา ไม่ว่าเรื่องอะไรในโลกนี้ คนอื่นไม่ผิด ผิดที่กูคนเดียว เหรอคะ

สมมุติว่า อ.ที่ปรึกษาห่วย ห่วยจริง แต่ว่าเราต้องมองในแง่บวกเหรอคะ

ดิฉันเป็นลูกค้าของมหาวิทยาลัย ดิฉันน่าจะได้รับการบริการที่ดีกว่านี้นะคะ เอาแบบว่าบริการเหนือความคาดหมายไปเลย จะดีมากค่ะ ดิฉันก็จ่ายเงินเรียนนะคะ ไม่ได้มาเรียนฟรี ๆ

เรื่องเรียนนี่ก็ทำให้เครียดได้จริง ๆ ค่ะ คอนเฟิร์ม

ใครถามเรื่องเรียนนี่ไม่อยากจะคุยต่อเลยค่ะ

พอก่อนเรื่องเรียน

ตอนนี้ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าค่ะ ไม่มีประโยชน์กับใคร รู้สึกว่าตัวเองโง๊โง่อีกแล้ว คือว่าอยู่ในวงการวิชาการที่ต้องแข่งขันกันสูง แต่เราไม่มีความสามารถที่จะไปแข่งขันกับคนอื่น คนอื่นที่มีความสามารถอาจจะสนุกที่ได้แข่งขันกัน โอ้ว ออกเปเปอร์ โอ้วเปเปอร์มีอิมแพ็กแฟ็กเตอร์สูง โอ้ว มีไซท์เทชั่นเยอะ โอ้ว เดี๋ยวก็ ผศ. แล้วก็ รศ. แล้วก็ ศ. โอ้วววววว....

คือตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองสามารถทำงานได้แค่งานง่าย ๆ ใช้แรง ไม่ต้องใช้สมองค่ะ ให้ไปทำอะไรก็ได้ที่เป็นงานซ้ำ ๆ กันทุกวัน ไม่ต้องมีการต่อเนื่อง ทำงานจบไปเป็นวัน ๆ ไม่ต้องเอางานกลับมาคิดที่บ้าน แค่นี้แหละ รู้สึกว่าทำได้

อยากเป็น
พนักงานทำความสะอาด
คนขายกาแฟ
เชฟ
พนักงานสต๊อกของตามซุปเปอร์มาร์เก็ต
อะไรประมาณนี้ รู้สึกว่าจะคุมงานเหล่านี้อยู่

แต่เรื่องเรียนนี่รู้สึกว่าคุมมันไม่ได้จริง ๆ
เมื่อกี๊ลองดู พิมพ์ดีดภาษาไทยได้ 56 คำ/นาที <-- พิมพ์ใน word จับเวลา แล้วนับจำนวนคำเอา
ภาษาอังกฤษ 34 คำ/นาที เว็บนี้คลิก
ก็ถือว่าไม่น้อยหน้าใคร อันนี้เราพอใจ 555

เฮ้อววววว กลางคืนอีกแล้ว เมื่อไหร่จะเช้า