สัปดาห์ก่อน เจอคน คนหนึ่ง เป็นลูกค้าร้านกาแฟนี่แหละ เป็นฝรั่งสมมุติชื่อแอช
เค้าก็เตะตาเราตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เราก็ชวนคุยนิดหน่อย
เจออีกครั้งก็คุยมากขึ้น
เจออีกก็เลยบอกว่าอยากเป็นเพื่อนด้วย ขอเฟสบุค เค้าก็ให้
มีอยู่วันโอกาสเหมาะ ชวนเค้ามากินหมูจุ่มกินเบียร์กับเพื่อนเราอีกคนนึง เค้าก็มา ทั้ง ๆ ที่วันนั้นเป็นวันที่เค้าต้องเก็บห้องเพื่อที่จะย้ายไปอยู่อพาร์ทเมนท์ใหม่ในวันถัดไปอะ ยังไม่ได้เก็บของซักสิ่งเลยนะ
ที่ร้านหมูจุ่มเราคุยกันหนุกดี ภาษาก็แถ ๆ ไปได้เราหัวเราะกันสุด ๆ เลย
วันนั้นจบไป
สองวันถัดมา เรา เรานี่แหละก็ส่งเอสเอ็มเอสหาเค้าถามว่าห้องใหม่เป็นไงบ้าง ฝันดีนะเค้าก็ตอบกลับมาว่าดีมากเลย คิดถึงคุณ
แล้วเราก็นัดเจอกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งอีก เราบอกเรามีหนังสือจะให้หนังสือเรียนภาษาไทยอะนะ
แต่บรนากาสคุยกันวันนี้ไม่ลื่นไหลเลย หรือว่าจะขาดแอลกอฮอล์วะคะ
แล้วเราก็จากกันตอนห้าครึ่งได้
เราแบบว่าเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกแบบว่า เค้าจะรู้สึกยังไงนะ เออใช่ อย่าไปคิดเลยว่าเค้ารู้สึกยังไง คิดถึงความรู้สึกเราดีกว่า
เรากลัวเบา ๆ กลัวการรู้จักกันมากขึ้น กลัวความสัมพันธ์ ทำไมนะทำไม
เรื่องของเค้ามันวนเวียนอยู่ในหัวตลอด ทั้งก่อนนอนและในฝันและตอนตื่น รู้สึกนอนไม่ม่วนเลย
เมื่อวานตอนเย็นก็กินข้าวได้นิดเดียว ทุกทีกินง่าวกว่านี้ นี่สลัดจานเดียวยังไม่หมดเลย
กลับมาศึกษาแกรมม่าอย่างรุนแรง เพราะพูดไปไม่มีเวิร์บเท่าไหร่เลย is am are was had has have be been อะไรเทือก ๆ นี้ เรียงคำไม่ถวกเลย
แต่ทีรู้ก็คือ เราชอบที่ได้กอดเค้าตอนกลับจากกินหมูจุ่ม กลับตอนกลับจากร้านกาแฟ เราบอกเค้าว่า give me a hug มันรู้สึกดีที่ได้กอด เพื่อน ๆ บอก ช่วงนี้สลิดนะ หะ ๆ
สรุปแว่ มันเป็นความรู้สึกที่ยังไงกันแน่นะ
เอาล่ะจะบอกกับตัวเองว่า เราจะไม่คิดมากถึงสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ ซึ่งก็คือความรู้สึกของเค้า เราจะสนใจความรู้สึกเรา ว่าทำยังไงเราสบายใจ อย่างนี้น่าจะดี เอางี้แหละ
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!