เมื่อเช้าก็นั่งคิดว่า การที่เราอยู่ตัวคนเดียว มันทำให้เราไม่กล้าทำเต็มที่ เพราะถ้าพลาดมา เราต้องดูแลตัวเอง
ยกตัวอย่างเรื่องกีฬา ไม่กล้าเล่นหรือซ้อมเต็มที่ เพราะถ้าบาดเจ็บมา ก็เป็นเราเองที่ต้องดูแลตัวเอง
จะทำอะไรก็ต้องเตรียมเอง เตรียมอาหารเอง ซักผ้าเอง ทำความสะอาดบ้านเอง ทำงานหาเงินมาทำสิ่งต่าง ๆ เอง
วัน ๆ ไม่มีคนพูดคุย ต้องคิดเอง วน ๆ ในหัว ว่าจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไร ไม่มีเสียงเชียร์ หรือเสียงรั้ง จากคนข้างตัว
จะว่าไปก็อิสระดี จริง ๆ มันก็ดีนะ แค่มันไม่มีความเห็นจากคนอื่น ไม่มีคำปลอบใจ ไม่มีกำลังใจ แต่ก็ดีที่ไม่มีคำบั่นทอนจิตใจด้วยเหมือนกัน
น่าจะอย่างที่เขาว่าจริง ๆ คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า
การมีคู่คือ มีความสุขเบื้องต้น มีความทุกข์เบื้องปลาย
การเป็นโสดคือ มีความ....ยังไงดี ทรงตัวเบื้องต้นไปจนถึงเบื้องปลาย แก่มาก็หาทางจัดการชีวิตเอง หาทางเดินทางเอง กินเอง รักษาตัวเอง แล้วก็ตาย
ถ้าพ่อแม่ตาย ถ้าเราแก่กว่านี้ จะเหงาไหมนะ เราจะอยู่ได้ได้ยังไงนะ เราจะมีกินมีใช้ไปจนตายไหมนะ แล้วเราจะตายตอนอายุเท่าไหร่ จะเป็นอะไรตายนะ
คิดแล้วก็หาจุดจบไม่ได้
วันนี้ก็นั่งทำงานหน้าคอมเหมือนเดิมก็ละกัน แล้วตอนเย็นจะไปเล่นแบด ก็ยังดีมีแบดมินตันให้เล่นกะชาวบ้าน ช่วงนี้เล่นแบดก็เพอฟอแมนซ์ไม่ดีอย่างใจคิด อยากจะชนะ อยากจะตีได้ แต่ทำไม่ได้ ก็เป็นทุกข์อีก ต้องปรับที่จิตใจว่า เรามาออกกำลังกาย ฟู่ววววว
คีย์บอร์ดแอปเปิ้ลที่ซื้อมือสองมา ปุ่มไม่ดี เซ็ง คิดว่าซื้อราคาสูงแบบไม่ต่อน่าจะดี แต่ก็ไม่ดี ซ่อมไม่ได้ด้วย แต่มันก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีแบบไม่ดีมาก ไม่ดีแค่นิดเดียว แต่ด้วยความเพอเฟคชั่นนิสอีกละ มันเป็นปุ่มที่ต้องกดด้วย ก็เลยซื้อใหม่ เสียเงินสองรอบเลย สรุปว่าได้คีย์บอร์ดใหม่แล้ว พิมพ์ได้ดีเหมือนเดิม ทีนี้ก็จะต้องหาทางขายคีย์บอร์ดอีกอันที่มีด้วย
รู้สึกความสุขหายไป ต้องกอบกู้ตัวเองก่อนนะ หลายสิ่งอย่าง
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!