กำลังจะเคยชินกับชีวิตโสด
เลิกงาน กินข้าว กินเหล้ากับเพื่อนบ้าง ชีวิตก็ดูไม่เหงา
พอจักรวาลส่งของขวัญมาให้
เหมือนเด็กตื่นเต้นกับของขวัญ ดีใจมาก
ชีวิตไม่เหงาในแบบที่เคยอีกต่อไป
จิตใจได้รับการเติมเต็ม
ร่างกายได้รับการสัมผัส
ได้แบ่งปันตัวเรากับอีกคนหนึ่ง
เหมือนแผ่ขยายความเป็นตัวเราออกไป(นึกถึงภาพแบบว่าแสงออกจากตัวเราสาดออกไปทุกทิศทาง อะไรอย่างงั้นเลยทีเดียว)
อยู่มาวันหนึ่ง
คนและสิ่งของที่มีตัวตนเหล่านั้นได้หายไป
เหลือแต่ความรู้สึกเก่า ๆ รูปในวันเก่า ๆ
ไม่มีการสร้างประสบการณ์แบบว่า interaction ร่วมกันอีกแล้ว
มีประสบการณ์ใหม่ ๆ เข้ามาแทน
ประสบการณ์การคุยทางไกล ขอบคุณที่โลกนี้มีเฟสไทม์
ความรู้สึกใหม่ ๆ มันก็เติบโตเหมือนกันนะ
บางทีรู้สึกเหมือนฝัน
แล้วก็ตื่นมา ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความรู้สึกที่ยังคาอยู่
เหมือนมีคนให้ของ แล้วซักพัก ก็มาเอาของนั้นไป
เอาล่ะ
แต่ของของเราถ้ามันจะเป็นของเรามันก็จะเป็นของเราแน่นอน
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!