วันนี้เป็นวันเกือบสุดท้ายของการทำงานที่กรุงเทพฯนี่
และเป็นวันสุดท้ายที่จะเจอใครหลาย ๆ คนที่ทำงาน สัปดาห์ก่อนวันสิ้นปี บางคนก็ลางานเพื่อที่จะหยุดยาว เราก็จะไม่ได้เจอเขาเหล่านั้นแล้ว เขาเรียกว่าหมดบุญหรือหมดเวรหมดกรรมกันรึเปล่านะ
อยากจะไปแบบเงียบ ๆ ไม่ต้องร่ำลา ไม่ต้องบิ๊วอารมณ์ หรือพูดอะไร ขี้เกียจคิดว่าจะพูดอะไร คือไม่ได้อยากพูดอะไร
งานก็เอาใส่แฮนดี้ไดรฟ์ไว้ให้แล้ว มันก็เสร็จเท่าที่มันจะเสร็จได้อะนะ
มันรู้สึกว่า เหมือนเป็นผู้ที่ไม่ได้ถูกคัดเลือกแล้วต้องออกจากเกมไป ไม่ใช่เราตัดสินใจออกเอง
แต่ก็นั่นล่ะฮะทั่นผู้ชม
ชีวิตออกไปจากจุดนี้ จะไปทางไหนอีกก็ไม่รู้
และทุกวันนี้ใช้ชีวิตตามเป้าหมายรึป่าวนะ แล้วเป้าหมายคืออะไรนะ
เป้าหมายคือชีวิตมีความสุข อยากตื่นมาทำงานทุกวัน ได้ร่วมงานกับคนที่คิดบวกมีความคิดสร้างสรรค์
เป็นงานที่ทำประโยชน์ต่อชาวโลก
อยากทำงานเมื่อไหร่ก็ทำ อยากหยุดเมื่อไหร่ก็หยุด
มีรายได้อย่างเหลือเฟือที่อยากจะเอาไปใช้อะไรก็ได้
งานนั้นมันคืองานอะไรกันนะ
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!