เก็บกระเป๋าได้ วันนั้นจะไปช็อปปิ้ง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
เปิดไอแพด หาชื่อเค้าในเฟสบุค เจอ ส่งข้อความไปให้
คืนนั้น เอาชื่อเค้าไปเซิชกูเกิ้ล เจอ โทรหา ไม่มีคนรับ
วันถัดมาและอีกหลายวัน เรากลับบ้าน เราก็ไม่สนใจ รอเค้าติดต่อมา ก็ไม่ติดต่อมา
สัปดาห์ถัดมา เรากลับมาเชียงใหม่
เราโทรหาเบอร์ที่เจอตอนกลางวัน มีคนรับสาย ได้คุย เป็นผู้หญิงลูกน้องเจ้าของกระเป๋า
ตอนแรกจะให้เราส่งปณ.ให้ แล้วเค้าก็เปลี่ยนใจ บอกว่าเด๋วให้เจ้าของกระเป๋าติดต่อกลับ
อีกสองวันถัดมาเจ้าของกระเป๋าโทรมาซักทุ่มสองทุ่มได้ เราบอกไม่สะดวก
นัดกันวันถัดไปตอนบ่ายสองที่ร้านกาแฟ
เราติดธุระกับเพื่อน เราเลยโทรเลื่อนนัดเป็นบ่ายสาม แต่เราก็บอกว่าถ้าไม่เจอเรา ก็ไปเอากระเป๋าได้เลย เพราะเราฝากไว้ให้ที่ร้านกาแฟแล้ว
คนที่เราคุยด้วยคือลูกน้องผู้หญิง เพราะเราโทรไปเบอร์เค้าแล้วเค้าไม่รับ
พอเรากลับไปร้านกาแฟตอนบ่ายสามกว่า ถามคนที่ร้าน บอก ไม่เห็นมีคนมาเอา
เราก็เอ้อนะ..ทำไมไม่มาไม่โทรบอกอะไรซักอย่าง เราก็ชักจะหมดใจ ทำไมคืนกระเป๋ามันยากอย่างนี้
ตอนเย็น มีเบอร์เจ้าของกระเป๋ายิงมาหาเรา 1 วินาที เราคิดในใจว่า กะอีแค่โทรกลับก็ไม่โทร ยิงมา อี้ว่ะ
ซักตอนดึก ๆ สองสามทุ่ม มีคนโทรมาเป็นผู้ชาย บอกว่า เป็นลูกน้องเจ้าของกระเป๋า โทรมาขอโทษที่ไม่ได้แวะไปเอากระเป๋า งานเยอะ เลยลืม เราก็ว่าไม่เป็นไร พรุ่งนี้ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็ไปเอา เราฝากกระเป๋าไว้ที่ร้านกาแฟแล้ว
วันนี้คือวันที่มีคนมาเอากระเป๋า คนที่ร้านกาแฟโทรหาเรา เราก็บอกว่ากระเป๋าอยู่ในลิ้นชัก
แล้วคนที่มาเอากระเป๋าก็เอาตังค์ให้พันนึง แหม่ อยากได้ซักแสน จะได้พาคนที่ร้านไปกินไวน์ ก๊ากกก
เค้าบอก เจ้านายเค้าฝากมาให้
เราก็เลยบอกคนที่ร้าน ว่าเอาใส่ทิปเลย แล้วค่อยไปกินไรกัน
จบละ เรื่องราว
เอากระเป๋าคืนได้ เราก็ดีใจละ เก็บไว้ที่เราก็ไม่รู้จะเอาไปทิ้งยังไงที่ไหน
เยสสสสสสสสสส พอใจ!
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!