หยังมาห่อเหี่ยวจะอี้
ไม่มีอะ
วันนี้ได้ไปคุยงานกับเพื่อนที่กลายไปเป็นอาจารย์แล้ว โฮ่สสสสส...
ปัญหาคือ งานที่เราทำ ไม่มีคนตรวจว่ามันถูกรึป่าว เราก็งม ๆ แบบว่าเข้าใจของเราเองอะ
นั่นแหละ เราถึงพร่ำเพ้อว่า ไม่มีใครช่วยเราจริง ๆ เพราะคนที่ช่วย ก็บอกว่า ไปลองทำนั่นนี่นู่นดูสิ...
ก็ไม่รู้ว่าที่ทำมานี่ถูกป่าว ที่พูดไปอะมันถูกป่าว เข้าใจไปเองรึป่าว บลา ๆๆ
อารมณ์แบบความรู้ก้าวเดินไปด้วยกันอะ มันไม่ใช่พี่เลี้ยงน้องเลี้ยง แต่มันเป็นเพื่อนร่วมทำวิจัยง่ะ
ซึ่งมันควรจะเป็นอย่างงั้น....เหรอ ..หรือยังไง
ก็ยังงง ๆ กับการศึกษาไทย
พรุ่งนี้ต้องไปนำเหนองานให้อ.ที่เป็นฝรั่งฟัง
ใจนึงก็ขี้เกียจว่ะ เหมือนกับต้องให้คนนี้มาช่วยอีกแล้ว ต้องเล่าปัญหาของเราให้เค้าฟัง(ก็เล่าให้คนอื่นฟังหลายรอบ เหมือนกัน แต่รอบนี้ต้องเล่าเป็นภาษาอังกฤษ) พรีเซนท์ก็ขี้เกียจทำ ภาษาก็สเน็คก ๆ ฟิช ๆ
คือจะบอกว่า มีคนช่วยก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงจะช่วยไม่ตลอดรอดฝั่ง ช่วยคนละนิดละหน่อย แต่ก็ได้ช่วย
จะว่าอย่างงั้นก็ได้ แต่เราต้องการคนช่วยแบบตลอดรอดฝั่ง คือ..คนมันจะตายแล้วอะ
แล้วก็ไปทำงานร้านกาแฟ ขายไปแก้วเดียว โคตรจะไม่มีคน
ช่วยกันถ่ายรูป ทำเมนูร้าน
แล้วก็กลับมาออกกำลังกายด้วยพาวเวอร์เสตรช(กะลังเห่อ)
ต่อด้วยหัดบีทบ็อกซ์ มันหนุกดีนะ
ไม่เจอสาว ๆ เลย
ปล. มีกรณีกับพืชสวนโลกนะ ไว้ถ้ามีรมณ์จะเล่า
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!