วันนี้ มุมมองต่อหมอ...เปลี่ยนไป
เมื่อวานลืมนัดอะ ลืมไปเลย คิดได้ตอนอาบน้ำ จะสี่ทุ่มอยู่แล้ว
วันนี้
รอคิวนาน ไอ่ลุงข้าง แม่งก็คุยโทรศัพท์ รำคาญ!! แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ตามสไตล์คนไทย รำคาญก็เก็บไว้ในใจ ไม่บอกตรง ๆ
ฟังผล ก็เป็นกระดาษ 1 แผ่น
บอกว่า เรามีลักษณะอย่างไร
มี depress มี agressive อะไรทำนองนั้น เราว่าผลมันตรงทีเดียว
ก็...
แล้วไงอะ ....
รู้ผลแล้วไงต่อ
depressive แล้วไงต่อ
agressive แล้วไงต่อ
เราก็ขอหมออ่านผลจากกระดาษนั้นเอง
หมอก็อยากจะให้กินยา
วันนี้รู้สึกว่าหมอขายของชัด ๆ
ยาในประเทศ ยาต่างประเทศ ก็มีหลายราคาต่างกันไป ลองกินยาในประเทศดูก่อนก็ได้ บลา ๆๆ
เราถามหมอว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของหมอคืออะไร
หมอบอกว่า ไม่มี หมอเป็นคนไม่ตั้งความหวัง
หมอก็เล่าเรื่องของหมอให้ฟัง
หมอก็เป็นเด็กเรียน เรียนเก่ง ก็มาเอนท์เข้าแพทย์ แล้วพอทำงานใช้ทุน ก็ได้อยู่รพ.ที่เกี่ยวกับโรคจิต ๆ อะนะ แล้วหมอก็อยากอยู่รพ.นั้นต่อ หมอก็เลยต้องมาเรียนต่อจิตเวช ก็เลยเป็นอย่างทุกวันนี้ ฟังดูหมอก็ไม่ได้ชอบสิ่งที่ทำซักเท่าไหร่ หมอก็มีชีวิตตามกระแสเหมือนคนทั่วไป....
หมอก็เหมือนคนทั่วไป....
เอาเป็นว่าหมอไม่สามารถเป็นแรงบันดาลใจให้เราได้
เราก็บอกหมอว่าไม่อยากกินยา
หมอก็ให้ไปเขียนว่าจะทำอะไรในชีวิต
แล้วอยากมาหาหมออีกเมื่อไหร่ก็มา
เสร็จ จ่ายตังค์ 200 บาท
เดินออกมา
พร้อมความคิด
ไม่มีใครช่วยเราได้ เราต้องช่วยเหลือตัวเอง
คงไม่ไปหาหมออีกแล้วแหละ....
วันนี้รู้สึกไม่คุ้มตังค์เลย
วันก่อน ๆ 500 800 ยังจ่ายได้ รู้สึกคุ้มตังค์
วันนี้ 200 รู้สึกไม่คุ้มตังค์....
จ่ายเงินแล้วก็ไม่มีความสุข..
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!