คนเรามีชีวิตอยู่ด้วยความหวัง
ตอนเด็ก ๆ น่าจะตอน ป.5 ผมเรียนภาษาไทย มันมีเรื่องให้อ่านชื่อว่า หุบเขาทานตะวัน
เนื้อเรื่องอยู่ที่หุบเขาแห้งแล้ง แล้วมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งพยายามเอาเมล็ดทานตะวันไปปลูก ชาวบ้านก็คัดค้านไม่เห็นด้วย ไม่มีใครเชื่อว่ามันจะงอก แต่สุดท้ายเค้าก็ปลูก แล้วมันก็งอก หุบเขานั้นก็เต็มไปด้วยดอกทานตะวัน
ครูบอกว่า คติเรื่องนี้คือ ชีวิตควรมีความหวัง
ผมก็มีความหวัง
ผมหวังให้เธอมาชวนผมกินข้าวบ้าง ผมจะ say yes ทันที
ผมก็หวังไว้ลึก ๆ ลึกมาก
ซึ่ง...มันอาจจะไม่มีวันนั้นก็ได้
บางทีผมก็เซ็งตัวเอง หวังอะไรก็ไม่รู้ หวังทำไม มันทำให้ผมติดอยู่ตรงนี้ ผมไม่มีความสุข
อยากมีความสุข ผมโหยหา ผมเหงา
บางทีก็สมเพชตัวเอง เหมือนคนขาดความรัก ใครเข้ามาก็กอดไว้แน่นเลยอะไรอย่างนี้
เนี่ยแหละ ชีวิตคนเรา บางทีก็ต้องการแค่ใครสักคน แค่คนเดียวจากหกพันล้านคนทั่วโลก มันจะไม่มีเชียวหรือ
ฟังเพลงนี้ ก็สมเพชคนที่มีลักษณะแบบนี้ มันจมปลัก ชีวิตไม่ไปไหนเลย
เราไม่อยากเป็นแบบนั้น
อยากจะ I don't care อะไรอย่างนี้
No comments:
Post a Comment
คอมเมนท์ดิ ดิ ดิ ดิ!