อยู่ ๆ ก็คิดถึง diaryhub

ก่อนจะมาอยู่ที่ blogger เราเคยใช้ชีวิตอยู่ที่ diaryhub มาก่อน เป็นชาวไดฮับว่างั้น จนวันหนึ่ง ถึงวันที่ไดอารีฮับล่มสลายไป โอ......

http://pimmie.diaryhub.com

ไปดูอดีตเก่า ๆ ได้ที่ http://web.archive.org/web/*/http://pimmie.diaryhub.com

ช่วงนั้นจะประมาณ ม.6 - ปี 1 อะนะ ชอบเขียนไดอารีออนไลน์ อยากจะเขียนให้ได้ทุกวันเลย (ตอนนั้นก็ยังไม่รู้จักบล็อก ๆ อะไรนี่หรอกนะ แต่ไดอารีอะ เค้าให้เขียนได้วันละครั้ง แต่บล็อกนี่จะเขียนวันละกี่ครั้งก็ได้และลูกเล่นเยอะกว่ามาก)

ไดอารีฮับเจ๊งไป เราก็เลยไปลองเล่น storythai ดู แต่เราไม่ชอบอะ เราว่ามันเปรียบได้เหมือนกับ hi5 กับ facebook เลยอะ theme ที่ไดอารีฮับจะเรียบ ๆ เราชอบ แต่ที่สตอรี่ไทยจะแบบว่าตกแต่งได้ พื้นหลังแต่ละคนนี่จะวิ้ง ๆ ดาวตก เอฟเฟ็ก โอ้ยยยย ตาลาย
เราชอบ FB ก็เพราะมันเรียบ ๆ นี่แหละ หลังจากเล่นเฟสบุคก็ไม่กลับไป hi5 ซักเท่าไหร่เลย

มาต่อถึงไออารีฮับ
มีอยู่ช่วงนึงแอบชอบอาจารย์ กว๊ากกกก พยายามจนได้เบอร์มา ส่ง sms โทรไปคุยมั่งล่ะ โอ้ เด็กน้อยช่างกล้า แต่ก็นะ.... ตอนนี้(ปี 2010) อ.เค้าแต่งงานไปตั้งนานแล่ววววววว เอ้ออออ เด็กน้อย

นี่เขียนไดอารีนะ เราจะเล่าเป็นฉาก ๆ เลยนะว่าวันนี้ทำอะไรบ้างตอนกี่โมง สมเป็นไอดารีจริง ๆ

เขียนไดอารีที่ห้องเน็ตที่หอ บางทีห้องเน็ตก็ไม่ว่าง บางทีก็ไปไม่ทันห้องเน็ตปิด 4 ทุ่ม ช่วงนั้นมีเพื่อนที่หอเดียวกันเล่นไดอารีฮับด้วยกันอยู่ 2-3 คน
เด็กมอที่เล่นไดฮับก็มีเหมือนกันนะ เราบ่นว่ารถไฟฟ้านี่ไม่รู้มันมากี่โมงเวลาอยากขึ้นดันไม่มา เวลาเดิน ๆ เฉย ๆ ดันมา ก็มีคนมาเห็นด้วยนะ

เราว่าบรรยากาศที่ไดฮับอะ อบอุ่นดี หน้าเว็บมันจะมีบอกว่าใครเพิ่งจะอัพเดทไออารี่ไป เรียกสั้น ๆ ว่าอัพได เราก็คลิกเข้าไปอ่านไดอารีของคนอื่นได้ คอมเมนท์ได้ เราเองก็ได้คอมเมนท์จากคนที่ไม่รู้จักเหมือนกัน เช่น ตอนไม่สบาย มั่งล่ะ ก็จะมีคนมาบอกว่าให้หายเร็ว ๆ เออ แล้วมันจะมีอย่างงี้ คอมเมนท์แรก เป็นคอมเมนท์ที่เปิดซิง บางคนก็ชอบเปิดซิง ก็เมนท์แค่ว่า ซิง หรือบางคนขี้เกียจแต่อยากเมนท์ก็จะเมนท์แค่ เมนท์ค่ะ เม้น ๆ อะไรงี้ เพื่อที่จะให้เราตามไปเม้นท์กลับที่ไดของเค้า เราก็ตามมั่งไม่ตามมั่ง ฮ่า ๆ

เดี๋ยวนี้โลกอินเตอร์เน็ตกว้างขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก อยากจะเปิดบล็อกสัก 100 บล็อก แล้วเขียน ๆๆๆ เอา adsense มาติด อะไรงั้นงี้ก็ได้ ได้ตังค์ เราเคยเอา adsense มาติดบล็อกนี้ด้วย แต่ก็เอาออกไป กลัวจะไปคลิกโดน รำคาญด้วย (เพราะไม่มีคนมาคลิกซักที เอ้าาาา)

บล็อกเกอร์นี่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว แต่ก็ดีละ ไม่ต้องมีใครมารู้จักก็ได้ ขอให้ได้เขียนถึงสาธารณะชน แค่นี้ก็พอใจละ

ได้กลับไปอ่านไดอารีเก่า ๆ บางหน้า ก็มีบ่นว่าเหงาเหมือนกัน เฮ่อ ตอนนี้ก็ไม่ต่างจากตอนนั้นเท่าไหร่เลย

อยากไปแอบชอบใครสักคนแล้วเอามาเขียนไออารีถึงเค้าคนนั้น วิ้ววววกิ๊วววว แต่ตอนนี้มันไม่โนเนะเหมือนตอนนั้นแล้วหนิ เห่อ ๆ