พ่อโทรมา

ไม่ได้อะไรเกี่ยวกับเรื่องเรียนมาประมาณ 2 อาทิตย์ละ...มัน...ไม่อยากทำเลย
เบื่อออออ.....ไม่อยากเรียนแล้วเนี่ย ตรูไม่น่าเข้ามาเรียนเลย เหมือนชีวิตกระโดดลงเหว รู้สึกว่าไม่มีแรงจะปีนแล้วเนี่ย จะตายอยู่ที่เหวนี่แหละ
วันนี้ซื้อหวย ในใจลึก ๆ ลึ๊กกกกก ลึก ขอให้มันถูกหวย จะได้ไปพ้น ๆ จากตรงนี้ซะที ก็เหมือนคนไทย ซื้อหวยเพราะว่าหวังฟลุกนั่นแหละ ชีวิตจะได้ดีขึ้นซะที โอกาสถูกรางวัลสูง ๆ ก็น้อยอะนะ แต่ก็ซื้อไปอย่างนั้นแหละ ตามกระจิตกระใจของคนที่ไม่รู้จะทำยังไงดี

เมื่อคืนไม่นอน เย็นนี้มาเลยนอน ใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ อยากหลับเมื่อไหร่ก็หลับ อยากกินเมื่อไหร่ก็กิน ไร้สาระไปวัน ๆ

พ่อโทรมา เรากำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง

พ่อก็คงโทรมาทั่วไปแหละ เราบอกพ่อว่าไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องเรียนมาสองอาทิตย์แล้ว ใช้ชีวิตไปวัน ๆ พ่อก็บอกว่า ไม่เป็นไร เรายังมีเวลาอีกเยอะ เราก็คิดว่าจะค่อย ๆ ทำไป ๆ อะนะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ค่อย ๆ ก้าว ตอนนี้มันหยุดก้าวไปเลย ไม่อยากทำอะไรที่เกี่ยวกับเรียนเลย เปเปอร์นี่ก็แบกไปแบกมา หวังว่าจะได้อ่านมัน อยู่ในกระเป๋าจนจะยับไปหมดแล้วเนี่ย

ปกติเรากับพ่อหรือกับครอบครัวคนอื่นก็ไม่ค่อยได้คุยกันอะนะ หมายความว่าไม่ได้ตามติดว่า ตอนนี้ลูกกำลังทำอะไรอยู่ ลูกจะกินข้าวกับอะไร ลูกอยู่ที่ไหน อะไรยังไง นาน ๆ ทีสามสี่วันหรืออาทิตย์นึง พ่อแม่ก็จะโทรมาคุยซักที

พ่อบอกว่า พ่อจะมารับกลับบ้าน วันศุกร์หรือวันอาทิตย์ ไม่รู้ว่าพ่อว่างวันไหน กลับบ้านไปอยู่กับคนที่เรารัก....และรักเรา เราไม่อยากกลับอะ ไม่รู้จะกลับไปทำไม อยู่บ้านก็อยู่แต่บ้าน ไม่รู้จะทำอะไรอีก ช่วงนี้เป็นอารมณ์ที่ว่า "ไม่รู้จะทำอะไร ไปเพื่ออะไร" การที่เรามีปัญหากับชีวิตก็เป็นอย่างงี้แหละ อารมณ์คนเรานี่เข้าใจยาก

บอกพ่อว่าอยากลาออก พ่อก็พูดทำนองว่ากลับบ้านไปคุยกันก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที เราน่ะอยากจะลาออก เรามองไม่เห็นทางเลยจริง ๆ ว่าจะทำยังไงให้เรียนจบ เราเสียเซลฟ์มาก ๆ ไม่มีความมั่นใจ ไม่อยากเจออาจารย์

พอจะวางโทรศัพท์พ่อบอกว่า "พ่อรักลูกนะ" เราก็บอกว่าเราก็รักพ่อเหมือนกัน นาน ๆ บอกรักกันที

วางโทรศัพท์เสร็จน้ำตาไหลพราก ๆๆๆ เลย อะไรไม่รู้วิ่งเข้ามาในหัว รู้สึกว่าพ่อแม่รักเรา เราทำตัวไม่ได้เรื่องเลย แต่จะให้ทำยังไงล่ะ โอ้วววว เกิดความคับข้องใจ มีความขัดแย้งอยู่ในใจ

พ่อบอกว่าลุกขึ้นมาไปหาอะไรกิน เด๋วไปหาอะไรกินดีกว่า